107 tys. spośród 140 tys. Żydów zamieszkałych w okupowanej od maja 1940 r. przez nazistowskie Niemcy Holandii deportowano między lipcem 1942 a wrześniem 1944 r. do obozów zagłady w Auschwitz, Sobiborze, Bełżcu i Bergen Belsen. Przeżyło 5200 osób. W podbitych przez Trzecią Rzeszę krajach Europy Zachodniej oznacza to tragiczny rekord i procentowo (76 procent żydowskiej społeczności), i w liczbach bezwzględnych. Otwarte w Amsterdamie w maju 2024 r. Narodowe Muzeum Holokaustu (NHM) postawiło sobie za cel kompleksowe przedstawienie prześladowań i zagłady holenderskich Żydów, ponieważ powstałe wcześniej formy ich upamiętnienia uznano za niedostateczne. Realizując ten cel, twórcy NHM kierowali się nade wszystko myślą o dotarciu do młodej publiczności, która w Holandii jest wieloetniczna i wielokulturowa i której edukacja historyczna w szkołach wszystkich szczebli jest śladowa. Postawili na chronologicznie prowadzoną narrację, nieobciążoną szczegółami, ale ukazującą przejrzyście mechanizm zagłady: od społecznego wykluczenia Żydów ze strony nie-Żydów, pozbawiania ich krok po kroku wszystkich praw przez metodyczny rabunek mienia i pracę przymusową, po wywózkę do obozu w Westerboerk i Vaught, a stamtąd bydlęcymi wagonami „na Wschód”. Kuratorom NHM towarzyszyła nadzieja, że ekspozycja zachęci zwiedzających „do zaangażowania i przyjęcia postawy obywatelskiej”. Dlatego skupili się na jednostkowych losach, a nie na abstrakcyjnych liczbach, rolę zaś nośników emocji powierzyli niepozornym, uratowanym cudem przedmiotom, które mają sprawić, że zwiedzający dostrzegą bliskich w tych, do których te przedmioty należały. Autorka relacjonuje rozwiązania zastosowane przez kuratorów, wskazując elementy, które jej zdaniem stanowią o sile NHM i wysokiej klasie jego ekspozycji, ale dzieli się też uwagami krytycznymi i wątpliwościami co do skuteczności oddziaływania formuły wystawy przyjętej przez jej twórców na najważniejszą dla nich docelową grupę zwiedzających, czyli holenderską młodzież szkół średnich i wyższych.