Jerzy Lewiński urodził się na początku ubiegłego stulecia (w 1911 r.) w rodzinie zasymilowanych Żydów. Był nie tylko świadkiem najważniejszych wydarzeń minionego stulecia, ale również uczestnikiem wielu z nich. Najmłodszy z piątki rodzeństwa, miał dwie siostry i brata - z pierwszego małżeństwa swego ojca (Kopela – Kacpra) i rodzonego brata Adolfa (z matki Frajndli – Franciszki). Mieszkał  – początkowo w mieście Turek, skąd w 1922 roku, po tragicznej śmierci ojca (zamordowanego w 1920 roku przez swojego wspólnika) przeniósł się do Warszawy. Tu, w 1933 roku ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W trakcie studiów wyjechał na kilkumiesięczne stypendium do Ecole Superiere Politique w Paryżu. Po ukończeniu studiów (we wrześniu 1934 roku) został skierowany do Szkoły Podchorążych w Częstochowie, ukończył ją po roku uzyskując stopień podchorążego rezerwy (egzamin końcowy składał przed komisją, której przewodniczył – wówczas pułkownik dyplomowany – Stanisław Władysław Maczek). Po zakończeniu służby wojskowej zamieszkał w Łodzi, i w tamtejszym Sądzie Okręgowym odbył aplikację sądową, Tam także w 1937 rozpoczął aplikację adwokacką.